آموزه های وارن بافت (17)

منظورم از تصمیم جمعی نگاه کردن به آینه است

وارن کسی نیست که برای نظریه‌هایش دنبال گرفتن تأییدیه از دیگران باشد، زیرا خیلی از نظریات او مغایر طرز فکر عوام‌الناس است. اگر می‌خواهی در دنیای سرمایه‌گذاری صاحب سرمایه‌های کلان شوی باید یاد بگیری آزاد و مستقل فکر کنی؛ برای این‌که بتوانی به‌تنهایی و مستقل فکر کنی نباید از استقلال و اتکای به خود در رنج باشی، پیشینه‌ی وارن، درروی پای خود ایستادن، طولانی است و به زمانی می‌رسد که حرف‌های سرمایه‌گذاری را آغاز کرد. او ترجیح داد، به‌جای زندگی در شهر نیویورک، در اوماها زندگی کند زیرا نفوذ وال‌استریت در اوماها کمتر از نیویورک بود. او زمانی سهام برکشایر را خرید که کسی خواهان آن نبود؛ زمانی سهام آمریکن اکسپرس را خرید که هیچ‌کس خواهان آن نبود؛ زمانی سهام واشینگتن پست را خرید که کسی خواهان آن نبود؛ زمانی سهامدار جنرال فودز شد که کسی خریدار آن نبود؛ زمانی سهام آر جی. رینولدز، در بخش دخانیات، را خرید که کسی خواهان آن نبود؛ زمانی سهام گایکو را خرید که خریداری نداشت؛ اوراق قرضه‌ی اداره‌ی برق دولتی واشینگتن رازمانی خرید که هیچ‌کس خریدار آن نبوده و زمانی اوراق قرضه‌ی بنجل را خرید که خریدار نداشت. او هنوز بعضی از این سهام را حفظ کرده، عده‌ای را پس از چند سال فروخته، اما از هر یک سود برده و ثروت اندوخته اگر استقلال رأی نداشت و منتظر تأیید یکی از اهالی وال‌استریت می‌ماند از قافله عقب‌مانده و صاحب این ثروت نمی‌شد.

(آموزه های وارن بافت- ترجمه فصل اله امینی)

“My idea of a group decision is to look in the mirror.”

Warren is not one to seek affirmation of his ideas from others, because so many of his ideas are the opposite of what the herd is thinking. To make big money in the investment world you have to learn to think independently; to think independently you need to be comfortable standing alone. Warren has a history of standing alone that dates back to the early days of his investment career. He chose to live in Omaha instead of NYC because there was less influence from Wall Street. He bought into Berkshire Hathaway when no one wanted it; he bought into American Express when no one wanted it; he bought into the Washington Post Company when no one wanted it; he bought into General Foods when no one wanted it; he bought into RJR Tobacco when no one wanted it; he bought into GEICO when no one wanted it; he bought the bonds of the Washington Public Power Supply System when no one wanted them; and he bought into junk bonds when no one wanted them. Some of these investments he still owns, some of them he sold after holding them a number of years, but on each and every one of them he made a fortune. If he had taken a vote of confidence from anyone on Wall Street, he would have missed the boat on all these great investments.